Dag 285 Het is alweer 7 jaar geleden

Vandaag is niet echt een dag dat ik produktief ben, heb wel wat administratie opgeruimd en wat dingen in huis gedaan en lekker gesurfd over wat blogs, maar verder voel ik me vandaag erg onrustig.

Het is deze week 7 jaar geleden dat ik een beroerte/een aantal beroertes (young stroke) heb gehad en rond deze tijd gaat dit nog eens extra door mijn hoofd.
Ik probeer dingen te herinneren hoe ze gelopen zijn, wat ik wel weet dat we die zondag samen een paar online vrienden hebben ontmoet (ik had ze al eens eerder ontmoet in Antwerpen) op de kermis in Weert. Arno (mijn man) en ik kenden elkaar net zo'n 5 à 6 weken. Ik weet dat ik tijdens het lopen over de kermis het gevoel had dat ik ging flauwvallen, iets wat ik nooit heb, ik heb snel een plekje gezocht om te zitten en na een tijdje rust zijn we verder gegaan of naar huis gegaan, dat stuk ben ik kwijt. Ook ben ik kwijt wanneer we 's avonds naar een vriendin van me zijn gegaan, ze heeft me die avond een healing gegeven. Het zal waarschijnlijk die avond zijn geweest, maar het kan ook maandagavond zijn geweest. Maar er gebeurde die avond iets wat ik me pas maanden later ben gaan realiseren dat het toen al niet klopte, dat ik toen al een beroerte heb gehad. Ik liet namelijk de deur van de auto bij het uitstappen wagenwijd openstaan.

Ik heb in ieder geval dinsdagmorgen pas echt gerealiseerd dat iets mis was, toen mijn linkerarm niet wilde wat ik wilde en ik ook merkte dat ik met mijn linkerbeen sleepte.
Mijn moeder heeft me toen naar de huisarts gebracht die een paar blokken verderop praktijk had, een uur in de wachtkamer moeten wachten. Wel meteen doorgestuurd naar Neurologie in het AZM, maar daar had een of andere sul niet de ernst van de situatie in de gaten.
Mijn linkerarm viel gewoon neer bij het naar voren steken en mijn linkerbeen kreeg ik met veel moeite omhoog en viel meteen weer omlaag. Kom maar terug over een aantal weken voor de MRI scan. Mijn pech was dat ik wel gewoon praatte (geen scheefhangende mond of zo) terwijl er in die tijd veel filmpjes op tv waren over 'herken een beroerte'.
Gelukkig waren mijn buurvrouw en mijn schoonzus wel zo allert en hadden in de gaten dat het niet klopte met mij en zijn de dag erna met me terug gegaan, ik ben toen opgenomen in het ziekenhuis voor een week en ben tot vrijdag verlamd geweest aan de linkerkant van mijn lichaam. Die vrijdag kreeg ik ook de uitslag van alle onderzoeken en toen bleek dus dat ik een tot meerdere beroertes heb gehad.

Later ben ik me gaan inlezen en heb ik me gerealiseerd dat ik die avond dat ik de autodeur wagenwijd heb laten openstaan dus ook al een beroerte gehad moet hebben. Want ik negeerde dus de linkerkant (passagierskant).

In eerste instantie was ik gewoon blij dat alles het weer deed. Ik weet wel dat ik doodmoe was en nog maar heel langzaam kon lopen en fietsen. Gelukkig is dat weer een stuk beter geworden, maar zoals voorheen wordt het nooit meer.

Veel mensen zien een gezonde jonge vrouw, maar er zijn momenten dat ik me een oude vrouw voel omdat ik weinig energie heb in mijn lijf terwijl mijn hoofd wel vanalles wil. Het is een heel proces om te leren accepteren dat je niet meer alles kan zoals voorheen en dat ik dus altijd last zal blijven hebben van vermoeidheid en concentratieverlies. Dit zijn de onzichtbare gevolgen, waar dus weinig rekening mee gehouden wordt. Daarom zal ik altijd goed op mezelf moeten passen en meer rust moeten nemen als een ander. Goed voor mezelf zorgen was al een levensles die ik destijds aan het leren was, maar door die beroerte nog beter heb moeten gaan leren. Er zijn genoeg momenten dat ik nog over mijn grenzen heen ga en teveel hooi op mijn vork neem. Maar verder mag ik wel zeggen dat ik het goed doe. Een ding zal altijd moeilijk blijven, het vertrouwen in mijn lichaam, dat dus gewoon van het ene op het andere moment uitvalt, dat ben ik kwijt. Maar aan de andere kant vertrouw ik erop dat God dit op mijn pad heeft gebracht voor een reden en ben ik hem daar heel dankbaar voor. Het was een flinke ruk aan de alarmhendel en ik ben dankbaar dat ik er zo goed ben uitgekomen.
Maar er zal altijd extra allertheid zijn bij hoofdpijn zoals ik vandaag weer heb, wat ik normaal maar 1x per maand heb en nu dus niet de tijd voor is. Ik had destijds ook last van hoofdpijn en nekpijn. Ook ben ik een aantal jaren terug flauwgevallen terwijl ik in de rij stond bij de kassa. En nog een keer heb ik het op het nippertje gehaald om thuis te komen en op de bank te ploffen. Die momenten zijn voor mij weer kleine uhm toch wel flinke rukjes aan de handrem, het is en blijft moeilijk om te zien wat ik wel of niet kan. Wanneer ik genoeg energie heb om met de fiets de stad in te gaan. Er zijn genoeg momenten dat ik besluit om thuis te blijven omdat het gewoonweg niet gaat. Maar verder gaat alles goed met me hoor girls. Vandaag doe ik ook niet veel, zou moeten koken maar denk dat ik dit aan mijn dochter overlaat.

Gisteren heb ik trouwens een oproep gedaan voor twee blogdames. Linda van het blog Minimoek heeft afgelopen zaterdagavond een beroerte gehad. Er is al een actie door Moos Moosies opgezet voor allemaal een kleinigheidje te maken en mijn idee is om op A5 formaat iets te maken en dit samen te voegen tot een leuk boekwerkje. Dit kan dus ook een beterschapskaart zijn die geplakt is op een A5 vel met je wensen op de achterkant. Kijk je even naar de post van gisteren daar staat de info en de links én mijn emailadres als je met die van mij meedoet.

En ook mijn vraag of jullie willen stemmen op Sil van het blog Met HART&ZIEL van SIL voor de Crea Blog wedstrijd van KreaDoe.
Sil heeft gisteren gereageerd dat ik zowiezo een vrijkaartje krijg (als ze wint) yesss jippie!!
Dus als je je stem nog niet hebt uitgebracht voor een blog en je gunt mij een dagje uit (ja ik zal het rustig aan doen) en je gunt Sil eeuwige roem. Kijk dan even op de blogpost van gisteren en breng je stem uit voor Sil :).


Warme creatieve groetjes van Susan